Waarom ik opnieuw voor een papieren dagboek koos

Posted by: Maneschijn on: november 25, 2009

• In: Algemeen | Persoonlijke ontwikkeling
• 5 Comments

Het bijhouden van een dagboek, of het nu in de papieren vorm of in blog vorm is, is iets wat ik al doe zo lang ik het me maar kan herinneren. Schrijven is een passie van mij en mijn eigen leven zorgt voor genoeg inspiratie om over te schrijven. Dat is altijd mooi meegenomen. Ik merk de laatste tijd echter dat een publiek blog helemaal niet de voordelen heeft van een papieren dagboek met een slotje er op. Het komt vaak voor dat ik over bepaalde gebeurtenissen niet schrijf uit schrik voor mijn werk of uit angst om andere mensen te kwetsen. Op de koop toe is bloggen voor mij helemaal niet zo therapeutisch als gedachten neerschrijven met pen en papier. Daarom haalde ik vandaag een boekje te voorschijn en kocht ik een nieuwe pen.

Mijn dagboekgeschiedenis
Mijn eerste dagboek begon ik in het zesde leerjaar. Het waren korte stukjes die ik neerpende. Over wat ik had gegeten, welke boeken ik had gelezen of welke films ik had gezien, dat soort dingen. Het was een boek met Mickey Mouse er op en ja, het was voorzien van een slotje. Misschien maar goed ook, want ik had een nieuwsgierige jongere broer die ik toch niet helemaal vertrouwde. Ik denk dat ik bijna iedere dag iets schreef.

Daarna volgden er nog veel andere boeken en ze werden ook steeds boeiender en boeiender. De schrijfsels werden langer en de onderwerpen werden interessanter. Er werd niet langer over eten geschreven, maar over problemen op school, irritaties, angsten, wensen, dromen,… Het ene boek na het andere volgde elkaar op. Tot ik plots bloggen ontdekte. Dat moet in 2001 of 2002 geweest zijn. Eerst blogde ik op een site genaamd diaryland, daarna leerde ik hoe ik zelf B2 (de voorganger van WordPress) moest installeren etc. Er werden steeds minder berichtjes in mijn dagboeken geschreven, behalve als ik echt een moeilijke periode door ging. Dan greep ik nog steeds naar pen en papier. Zo heb ik een heel boek gevuld met de verhalen over een bepaalde semi-relatie.

Blog vs dagboek
In het geval van blogs, doe ik heel erg aan zelf-censuur. Het is iets wat ik gedurende de jaren ‘the hard way’ heb geleerd.  Vooral op mijn andere, iets wat meer mainstream blog, censureer ik mezelf tegen de sterren op. Mijn regel daar is niet schrijven over mijn werk, mijn woonsituatie en mijn relatie. Dan blijft er ongeveer nog 10% van mijn leven over waarover ik kan schrijven en laat die 10% nu net niet al te boeiend zijn.

In eerste instantie is dit blog, Maneschijn, opgericht als uitlaatklep, maar zelfs hier moet ik me inhouden wegens een nieuwsgierige broer die nog steeds graag dagboeken leest. Ja, zulke dingen houden we me tegen. Ik kan dit blog vergrendelen, daar  ben ik mij bewust van, maar wat is het nut nu van een vergrendeld blog? Ik blog omdat ik graag feedback krijg van mensen, omdat ik weet dat er mensen zijn die mij nieuwe informatie kunnen aanreiken via reacties of mails. Dat is zo prachtig aan dit medium, maar als het op persoonlijke zaken aan komt, gedachten, gevoelens en meer van dat, nee, dan lukt dat niet. Die zijn van mij en niet altijd geschikt voor het grote publiek. Zelfs niet voor een klein publiek

Therapeutisch zei u?
Jawel, therapeutisch. Ik denk dat veel mensen de kracht van schrijven nogal onderschatten. Vooral het schrijven met pen en papier. Vergelijk maar eens een brief met een e-mail. Digitaal gaat het allemaal veel sneller, je denkt minder na bij wat je net schrijft en staat minder lang stil bij de woorden die je gebruikt. Je vingers glijden over de toetsen en voor je het weet kan je op de knop ‘publish’ duwen. Dan ben je klaar en kan je weer iets anders gaan doen. Handig, inderdaad, maar niet zo overdacht vaak. Toch niet bij mij alleszins.

Schrijven is altijd mijn uitlaatklep geweest, mijn vorm van therapie. Ik ben geen grote babbelaar. Als ik met een probleem zit, dan zal ik daar niet over praten. Meestal verwerk ik het zelf wel en vind ik zelf een oplossing. Door te schrijven kan ik wel alles rustig op een rijtje zetten, zien wat er belangrijk is, alles rustig bekijken en misschien zelfs herlezen om te zien waar het grote euvel nu zit. En dat mis ik de laatste tijd. Er zit zoveel in mijn hoofd en dat moet er uit. Het moet er uit geschreven worden. Het is een zeer goedkope vorm van therapie, maar tegelijk ook een zeer efficiënte.

En ik heb nood aan mijn verhaal te kunnen doen aan iemand die luistert zonder me te onderbreken, die luistert zonder mij raar te bekijken omwille van mijn meningen en vreemde hersenkronkels, iemand die het niet zo nauw neemt met spelling en dt-fouten, iemand die er gewoon is en die altijd klaar staat. Plus het kost niets. De perfecte therapeut, toch? 🙂